Prolog

Pamiętaj, nigdy nie mów, że twoje życie jest nudne, bo kilka tygodni później możesz się przekonać, że jest o wiele bardziej ciekawsze niż myślisz. W moim przypadku tak było. Negatywnie.

Dlaczego mamy odpowiadać za cudze błędy? Przecież to, że ktoś popełnił błąd nie jest naszą winą. Więc dlaczego ja mam odpowiadać za błędy mojej mamy? Nic złego nie zrobiłam. Przez to nie mogę kochać i być szczęśliwa.

Zakazana miłość. Pewnie większość z nas myśląc o tym ma przed sobą dwójkę zakochanych w sobie ludzi, ale ktoś nie pozwala im na związek. Podobnie jest u mnie. Tylko, że w moim życiu chyba nic nie da się z tym zrobić. Nie mogę namawiać mamy żeby pozwoliła mi się spotykać z chłopakiem, bo... to niestosowne. Nawet jak dla mnie.

Znasz ten moment kiedy myślisz, że jesteś szczęśliwy, ale nagle wszystko zaczyna się psuć? Wiele z nas tak ma, bo taka jest kolej rzeczy. Odpowiadamy za swoje błędy, jesteśmy szczęśliwi, gdy sobie poradzimy z problemami. Smutek - szczęście.

A co jeśli to nie ja popełniłam ten błąd? Co jeśli nieszczęście dwojga ludzi jest spowodowane inną osobą? Jak mam żyć u boku miłości wiedząc, że nie możemy być razem i nic tego nie zmieni? No jak?

Patologia. Możliwe, że to słowo opisuje dokładnie moje życie. Przekonałam się, że nie jest nim jednak nuda. Do niedawna tak myślałam. W pewnym momencie wszystko się zmieniło. Cały mój świat wywrócił się do góry nogami. A wszystko przez to, że zachciało mi się spaceru po Londynie. Nie, to przecież nie moja wina. Wszystko przez to, że mama mnie okłamywała, a w przeszłości nie odpowiedziała za błąd, który popełniła. Teraz ja muszę to zrobić za nią...

Mimo wszystko. Niczego nie żałuję. Choć powinnam, to nie żałuję. To są najlepsze chwile mojego życia. Szkoda, że tak szybko się skończą.

                                                                   ~*~
To jest prolog, mam nadzieję, że chociaż trochę zachęciłam do dalszego czytania :D